Այս նորմատիվային դիրքորոշումը թելադրում է, թե ինչ պետք է անել, որպեսզի բարոյականը որոշվի հիմնարար սկզբունքներով, որոնք չեն բխում բացառապես կամ նույնիսկ առանցքային հետանքներից: Օրինական փաստաթուղթը կամ օրենքները գործում են այնքան ժամանակ, քանի դեռ որոշ չափով բավարարում են (ոչ հետևանքային) տեսության գերակայության սկզբունքի բարոյական պահանջներին: Դեոնտոլոգները հաճախ այ կարծիքի են, որ գործողությունների արժևորումն ավելի շատ պայմանավորված է մոտիվներով, քան հետևանքներով: Կրոնական հայտնությունը («աստվածային հրամանը») պատմականորեն ընդունված հիմք է հանդիսանում դեոնտոլոգիական բարոյական սկզբունքների համար. իրերը, դեպքերը ճիշտ կամ սխալ են այն և միայն այն դեպքում, եթե Աստծո կամքով կամ արգելված են նրա կողմից: Բնության օրենքները կամ մարդկային բանականությունը նույնպես կարող են որպես սկզբնաղբյուր ծառայել: